Descoidouse e chegou tarde. Era unha tarde de lecer e de risa, de tira para adiante e cala, que se falas sábese todo, todo. Unha tarde de tira e solta, de mira e non me toques, de espanta paxaros, de sube e baixa, de frío invernal, dese que entumece o espírito e conxela as ideas. Cando ela chegou tarde ao parzamique, a sala estaba repleta de xente calada, mentres unha persoa de alta consideración para a veciñanza falaba e un grupo de pandereteiras agardaba para tocar aquela de “pola faldra da camisa / aló subía un piollo ...”.

Poida que sexa acertada a proposta de Haruki Murakami, premio Princesa de Asturias das........

© La Región