Aquela mañá, o home estaba en corpo pero non co espírito. Máis alá do amencer neboento que saudaba ó Ribeiro, un manto de brétema densa cubríalle-lo maxín xa que as súas longas pestanas non foran quen de se bicaren en toda a noite. Coma se, de socate, recuperase os costumes de antano, Solovio dedicara a interminábel xornada de insomnio a desenvolver un exercicio de reflexión peripatética aproveitando o silencio e maila complicidade da escuridade nocturna. Son tempos novos que semellan conservar incólumes os meus vellos costumes, matinaba ó tempo que camiñaba acelerado arredor da pequena mesa que ocupaba o centro do salón.

Ela virou a cabeza cara á dereita na procura dun momento de repouso co gallo de recuperarse da excitación que aínda sentía. O home sabía que era un dos seus tics máis senlleiros. Solovio ollábaa docemente mentres notaba como a muller respiraba........

© La Región