Sento na cadeira. Pido un café. Mentres espero, contemplo o ceo gris. Máis nubrado ca nunca. Ameaza chuvia. Se chove que chova. Chega o café. Bótolle un chisquiño de azucre. Só un chisquiño. Reméxoo, remóvoo, revólvoo. Para que se mesturen as ansias cos gozos, as pombas cos corvos e o ruído co silencio. No primeiro trago baixa unha ilusión; aquela na que todo se pode. No........

© La Región