Había, naqueles finais dos anos sesenta do século pasado, un cantautor portugués, Luis Cilia chamado, que cantaba que “é (era) sempre a mesma melodía, o Salazar e a súa democracía”. Hoxe, de seguir cantando, pois total só é un ano máis vello ca min, nacido que foi en Nova Lisboa, alá na lonxana Angola, podería facelo referíndose non á democracía lusa senón á unha realidade máis nosa, por exemplo, remedando dun xeito, o seguinte, que non é certamente moi orixinal, pero si igual de certo que “é sempre a mesma melodía, a Constitución e a súa partitocracía”. Advirto que ó til vai no “i” polo da rima e por algo do respecto que sempre debemos ter os que mantemos un idioma coma o noso tan próximo ó........

© La Región