Hai un ano unha lexión de anxos de morte caeu sobre o sur de Israel. Desde Gaza romperon os muros cos que se defendían do seu odio os habitantes dos kibutz da zona, os mozos que rían nunha festa, os soldados que bocexaban nos seus postos, as filipinas e nepalís que axudaban nas casas aos anciáns, os tailandeses que apañaban froitos nos hortos, os beduínos que se esperguizaban naquel amencer do 7 de outubro... Non foi a “inundación de Al-Aqsa”, non. Das inundacións, como as do Nilo, ao final sempre xorde vida e desta só xurdiu máis odio e morte. Este foi só un Sabado Negro, unha vergoña para a humanidade. Para os palestinos en primeiro lugar, pois a súa humanidade foi varrida pola vesania contaxiosa de 3.000 militantes de Hamás, da Yihad Islámica, da FPLP e doutros grupos, que entraron en motos, ultralixeiros, furgonetas e iniciaron un camiño de terror e morte no que eles foron simples peóns. Tratábase de infundir na poboación israelí -xudeus, beduínos, cristiáns,........

© La Región