Αυτή η χώρα δεν πάσχει μόνο από σκάνδαλα. Πάσχει από ανοχή στα σκάνδαλα. Από μια συλλογική εξάντληση που μεταφράζεται σε χαμηλές προσδοκίες. Και ίσως αυτό να είναι το πιο επικίνδυνο σημείο, όχι ότι κάποιοι παρκάρουν Ferrari εκεί που δεν θα έπρεπε, αλλά ότι εμείς συνηθίσαμε να κάνουμε χώρο.

Κάθε χώρα έχει τα τοτέμ της. Άλλες έχουν αγάλματα και παραδόσεις, εμείς έχουμε τη Ferrari που γλιστρά στην είσοδο της Εξεταστικής για τον ΟΠΕΚΕΠΕ σαν να μπαίνει σε πάρτι όπου όλοι γνωρίζουν ότι δεν είναι καλεσμένη αλλά κανείς δεν τολμά να της πει κάτι. Ένα κόκκινο σημάδι, σαν φανάρι που δεν άναψε ποτέ το stop, και κάποιοι περνούν με χίλια πάνω από θεσμούς, διαδικασίες, ακόμη κι από την κοινή λογική. Οι υπόλοιποι παρκάρουμε αλλού. Στην ανοχή, στην καθημερινή διαχείριση της πραγματικότητας, στην ανάγκη να συνεχίσουμε να ζούμε παρά το θέαμα της δημόσιας προκλητικότητας. Παρκάρουμε ακόμα και τα όνειρά μας, όταν χρειάζεται, για να χωρέσουν οι λογαριασμοί του μήνα.

Οι πρωταγωνιστές της υπόθεσης εμφανίζονται με ύφος ανθρώπων που δεν περνούν από έλεγχο, αλλά από σα να δοκιμάζουν το ρόλο αυτού «που δεν καταλαβαίνει γιατί βρίσκεται εδώ». Χαμογελούν με την άνεση μιας γενιάς που δεν διδάχθηκε την ευθύνη, την κληρονόμησε στραβή και διπλωμένη, όπως κληρονόμησε και τα καλά αυτοκίνητα.

Κι έτσι η Ελλάδα χωρίζεται σε μια εικόνα που επιστρέφει διαρκώς:

Το πρόβλημα δεν είναι η Ferrari αυτή καθαυτή. Είναι η αντίληψη πως όλα γύρω της είναι σκηνικό κι εμείς κομπάρσοι που απλώς περνάμε φευγαλέα στο πλάνο. Μία χώρα που έχει μάθει να συγχωρεί την επίδειξη, αλλά δυσκολεύεται να βρει χώρο για τη δικαιοσύνη. Και το ερώτημα μένει να αιωρείται σαν καπνός σε δωμάτιο που δεν........

© Kouti Pandoras