Savaşlar, çatışmalar, kutuplaşma, yoksulluk, yoksunluk...

Dünya iyi bir yer değil.

Metroda, otobüste her yerde insanların yüzü asık. Trafikte herkes birbiriyle kavga ediyor. Gözünün üstünde kaşın var diye insanların birbirini bıçakladığı bir dönem.

Sokak çeteleri, kara para, sanal bahisle çöken hayatlar.

Uyuşturucu kullanımının gün be gün arttığı, gençleri tuzağına düşürdüğü zamanlar.

Peki bunca kötülük arasında ‘kendi iyi alanını’ yaratmak mümkün mü?

Hem ruhsal, hem fiziksel olarak güvenli, besleyici ve huzurlu bir ortam oluşturabilir miyiz?

Stresimizi azaltabilir, üretkenliğimizi artırabilir, her şeye rağmen bu dünyaya ve insanlara güvenebilir miyiz?

Bilmiyorum ama en azından deneyebiliriz.

Kendimizi tanımak, sevmekle başlayabiliriz belki de.

İnsanlarla ilişkilerimize sınırlar koyup, neye evet, neye hayır diyebileceğimizi öğrenebiliriz.

Şefkatli olmaktan vazgeçmeyip, en azından kendimiz dışında, ihtiyacı olanlara el uzatabiliriz.

Minimalist yaşayabiliriz. Tüketimi sınırlayabilir, bizi besleyen, işlevsel olana yönelebiliriz.

Unatmayalım az çoktur.

Kendine ait bir köşe yaratabilir, orada çiçek açan bitkilere yer verip, tohumlarından doğan çiçeklerle umutlanabiliriz.

Plazalarda hapsolmak zorunda olabiliriz ancak açık alana koşabilir, oksijeni içimize çekebilir, yaz geldi, sahile bir sandalye atıp, elimize de çayımızı, kahvemizi alıp uçsuz bucaksız denize dalıp hayal kurabiliriz.

Elimize bir kitap alıp, bir ormana, bir parka giderek çimin üzerine........

© Korkusuz