Bazen susuyoruz. Belki de alıştık. Her gün haber bültenlerinde patlayan bombalara, yıkılan evlere, ağlayan çocuklara, gözü yaşlı annelere… Artık acının da haberi sıradanlaştı. Savaşın sesi, barışın sessizliğini bastırdı. İnsanlık göz göre göre tükeniyor ama biz ekran karşısında sadece izliyoruz. Sanki bir film sahnesiymiş gibi. Oysa gerçek. Gerçek ve çok acı.

Gazze’de bombalar düşerken, İran’da yas tutulurken, Ukrayna’da sirenler çalarken, İsrail’de korku büyürken, Rusya’da karasizlik sürerken … Acı her yere aynı ağırlıkta düşüyor. Nerede olursa olsun, coğrafyası ne olursa olsun, yanan hep insanlık oluyor. Haritada sınırlar var ama gözyaşının dili yok, acının milleti yok, kaybın bayrağı yok. Savaşın kazananı yok. Hep masumlar kaybediyor. Çocuklar… En çok da onlar.
Bir oyuncak ayıya sarılmış hâlde can veren bir çocuk fotoğrafı. Kurşun deliklerinden sızan bir annenin çığlığı. Sığınağın köşesine kıvrılmış, umutları sönmüş gözlerle bakan bir ihtiyar. Bu sahneler, bu yıkımlar, bu can kayıpları artık normal olmamalı. Hiçbir çocuk........

© Kocaeli Koz