Bayram sabahlarının heyecanını hatırlayan var mı hâlâ? Daha gün doğmadan uyanılan, telaşla bayramlıkların giyildiği, annelerin mis gibi kokan tatlılar hazırladığı o güzel günleri... Eski bayramlar, tıpkı çocukluğumuz gibi, kalbimizin en saf köşesinde saklı duruyor.

Eskiden bayramlar, sadece şeker toplamak ya da yeni kıyafetler giymek değildi. Bayram, büyüklerin ellerinden öpmenin, dualar almanın, uzun zamandır görülmeyen akrabalarla hasret gidermenin adıydı. Mahalledeki herkesin birbirini tanıdığı, kapıların sonuna kadar açık olduğu, komşuluk bağlarının sımsıkı olduğu zamanlardı. Bir tabak baklava götürüp, onun yerine başka bir tatlıyla dönen o güzel günler…

Şimdiki bayramlarda eksik olan ne? Belki de o içten samimiyet, belki de bayramı bayram yapan ruh… Şimdilerde bayramlar, teknolojinin gölgesinde, ekranlara hapsolmuş sohbetlerle geçiyor. Eskiden ellerimizle dokunduğumuz bayramlar, artık mesajlara sığdırılıyor. Ziyaretler yerini telefon görüşmelerine, bayram harçlıkları banka hesaplarına bırakıyor.

Oysa bayram demek, paylaşmak demekti. Küçücük ellerin büyüklerin avuçlarına bıraktığı sıcacık bir öpücük, birlikte sofraya oturmanın, dede ve........

© Kocaeli Koz