Saat 03.02… Herkes uykudaydı. Kimisi rüyasında, kimisi derin bir uykunun tatlı sarmalında. Ve bir anda… Yer, gök birbirine karıştı. O gece ne gökyüzünde yıldız gördük, ne de sokaklarda ışık. Karanlık, uğultu ve çığlıklar… İşte 17 Ağustos 1999’u böyle hatırlıyorum.

O anı yaşayan hiç kimse unutmuyor. Benim için de hâlâ dün gibi. O sessizlik, ardından gelen uğultu, insanların çaresiz koşuşturması… Ve saniyeler içinde yıkılan koca bir şehir.

Deprem başladığında sadece bir dakika sonra Güney Mahallesi Tuğrul Caddesi’ndeydim. Depremden bir dakika sonra o anları sıcak görüntüleri çeken muhabir bendim. İnsanlar sokaklarda koşuyor, kimisi yarı çıplak, kimisi çocuğunu kucağında taşıyor, kimisi enkazdan gelen seslere doğru yöneliyordu. Zifiri karanlıkta herkes bir açık alan arıyor, artçı sarsıntılar korkuyu büyütüyordu.

Çöken binalar yolları kapatmıştı. Tuğrul Caddesi başındaki Cemo işkembenin bulunduğu İş Hanı tamamen çökmüş, içinde Köfez Vergi Daireside bulunuyordu. E-5 trafiği tamamen tıkanmış sahile inen yolda 20-25 ev yıkılmıştı. 95 Evler’de ise tren yoluna yakın, yapılı blokların çoğu tamamen yerle bir olmuştu.

O gece saat 03.25 te........

© Kocaeli Koz