Çukurun dibi, çürümenin sonu yok. Bir avuç kan emicinin, asalağın ve yancılarının dışında, Nazım ustanın “Nasıl öfkelenmem düşündükçe memleketimi?” dizesini iliklerinde hissetmeyen var mıdır acaba?

Vaziyet buyken, böyle bir geleceği yaşamayalım diye, yüz yıldan fazla zamandır, canını dişine takmış, can vermiş, işkencelerden geçmiş ne çok insan yaşamış bu coğrafyada.

“…alın terinin namusu kurtulsun diye

kurtulsun diye sıcak somun

acı soğan…”

Ahdetmişler, vefa etmişler, kelle koymuşlar…

Mücadele, maziye dair bir konu değil. Hep var oldu, şimdi de sürüyor ve sürecek. Bununla birlikte 1960’lardan 80’e kadarki zaman diliminin çok ayrı bir tarihsel dönem olduğunu sanırım herkes kabul eder. Dönemin devrimci gençlerinin pek çoğu devrimin eşiğine doğru adım attıkları hissiyle yaşamış. Devrimciler büyük şehirlerden küçük kasabalara, köylere kadar memleketin hemen her bucağında etkili olmuş.

Faşist bir askeri darbeyle yenilmiş sol. Bir toplum yenilmiş aslında, bir ülke.

Yeneceğiz mi, yenileceğiz mi diye düşünerek devrimci olunmaz. Doğruluk, dürüstlük, haksızlığa karşı olmak insanı bu yola sevk eder. Vicdanlı olan herkes sosyalist olmaz belki ama insanı sosyalist olmaya götüren yolun başı vicdandır. İnsanlığın değerlerini, erdemi temsil eden başka bir dünya görüşü var mı çağımızda?

O sebepten yıllar boyu “ayrık otu tarlasına” döndürülmek istenen memleketin topraklarında çiçekler hiç eksik olmamış. 80’lerde, 90’larda, 2000’lerde ve elbette bu günlerde de.

Sol tarihe dair bu bakış açısıyla yazıldığını hissettiğim kitapları ayrı seviyorum. Böyle kitaplar söz konusu olduğunda çok tekrar ettiğim bir dize var. Yine onu diyeceğim.

“Ne ah edin dostlar, ne ağlayın!

Dünü bugüne

bugünü yarına bağlayın”

Şeyh Bedrettin Destanı’ndan. Bu manayı düstur edinenlere saygı duyuyorum. Şenol Morgül’ün kaleme aldığı “Hep O Şarkılar Geliyor Aklıma” tam da........

© Kısa Dalga