“Sığınaklar, yaşamsal bir gereksinimdir” başlıklı yazımı geçtiğimiz perşembe günü okurlarla buluşturdum. Sağlık eski Bakanlarından Eşref Vaiz, arayıp, “Çok hassas bir konuya değindim Hasan Gardaşım.” dedi.

Eşref Vaiz’in eşi Dr. Gülgüz Vaiz’le Göçmenköy’de yaşam kesişmemiz var. Bu nedenle Eşref Vaiz’e “Kız verdik, eniştemiz oldun.” derim.

Eşref Vaiz, çok değerli insan kaynaklarımızdan biridir.

“Uzun uzun düşündükten sonra yaşadıklarımı, hayatımda travma nedeni olan izleri, kalıcı olsun diye yazıyorum.” deyince, sığınakla ilgili anılarından öne çıkanları bana iletirsen köşemde yayımlayabileceğimi söyledim.

Okudukça, satır aralarından ses veren çok psikolojik, duygusal izler fark ettim. Eminim sizler de fak edeceksiniz.

İşte Sevgili Dostum Eşref Vaiz’den gelen yazının bütünü:

***

“Kendim için değil, sevdiklerim, çocuklar, savunmasız siviller için. 1963’te aramıştık ilk sığınağı.

Larnaka – Tuzla’da 1974’te çok daha yakıcıydı savaşta sığınak ihtiyacı. Siz mevzide savaşırken evdekileri, sivil halkı düşünmemeniz gerekiyordu, gerekiyor. On yıl TMT ve TC’den gelen komutanlar güya hazırlamıştı bizi savaşa. Güçlü mevziler yoktu. Damı toprak, duvarları kerpiç veya boş varillerin........

© Kıbrıs Gazetesi