Mete Tunçay’ın vefat haberini duyunca üzüldüm. “Güzel adamdı” dedim içimden.

Nereden bildim güzel adam olduğunu?

‘Siyasal’da dersimize geliyordu, tanıyordum.

Evvela alim adamdı.

Alimin yobazı çok kötüdür, Allah muhafaza! Mete Tunçay yobaz değildi.

Derslerde bazen tartıştığımız olmuştur.

Mesela bir defasında İslam’ın diğer kutsal kitapları kabul etmediğini söylemişti. İtiraz ettim.

Bir sonraki ders diğer kitapların, Davud’a indirilen Zebur’un, Musa’ya vahyedilen Tevrat’ın, İsa’ya vahyedilen İncil’in adlarının geçtiği birkaç Kur’an ayetini bir kâğıda yazıp getirdim. (Aleyhimüsselam.)

İlgilendi. Sanki zihninde zayıf bir yerde duran bir bilgi yerli yerine oturmuştu. En azından öyle davrandı.

Yine de o zaman ve ondan sonra Kur’an’ın diğer üç büyük kitabı tasdik ettiği bilgisine sahip olmamayı Mete Tunçay’la bağdaştıramadım.

Bir başka derste, Hz. Ömer devrine kadar Müslüman fatihlerin müşriklerden ele geçirilen menkul ve gayrımenkul malları ganimet olarak paylaştığını fakat Irak ve İran’ın fethi sırasında Hz. Ömer’in bu uygulamaya izin vermediğini, Iraklılara ehl-i kitap muamelesi yaptığını söylemişti.

Ben, bir şey bildiğimden değil, böyle bir çifte standart kafama uymadığından itiraz ettim. Mete Hoca’dan kaynak sordum.

Hoca, İmam Ebu Yusuf’un Kitabu’l Harac’ını söyledi. Evde vardı. Epeyce okudum.

Durum tam olarak Mete Tunçay Hoca’nın dediği gibi değildi. Tabii benim düşündüğüm gibi de değildi.

Şurası doğruydu:........

© Karar