Beşir (Atalay) Hoca hisleri dışarıdan bakılınca görülebilen birisi değildir.

İçten pazarlıklı, hesapçı, soğuk nevale birinden mi bahsediyorum?

Tam tersi. Bu sıfatlar ‘Beşir Abi’ye hiç uymaz ve yakışmaz.

Dosttur, içtendir, ‘ağabey’dir ama siz karşıdan baktığınızda farkına varamayabilirsiniz.

Şubat dönemiydi galiba, Mustafa Çelik mezun oluyordu, Ankara’ya beraber dönelim dedi. Konya’ya uğraması gerekiyordu. Biletlerimizi aldık. Akşam yakını bineceğiz.

Otobüs terminaline giderken yol uzun, ağzımızı tatlandırırız diye iki kilo mandalina aldım.

Terminale vardık.

İşte, uzaktan bakınca farkına varılamayan dostluğun bir alameti daha.

Beşir Hoca otobüsün yanında. Bizi yolcu etmeye gelmiş. ‘Bizi’ derken tabii ki öncelikle yıllardır talebesi olan Mustafa’yı. Biz henüz o kadar bilişmiyoruz.

İki kilo mandalina da o almış.

Vedalaştık, yerlerimize oturduk yola koyulduk.

Yolda Mustafa’ya “4 kilo mandalinamız oldu, hepsini ikimiz yiyemeyiz, yarısını otobüsteki yolculara dağıtayım” dedim.

Duraksadı.

“Dağıtma” dedi. “Niye dağıtacaksın? Sorsan baksan hepsi anayasaya evet oyu vermiştir.”

O gün için fena gerekçe değildi. Israr etmedim.

Kenan Evren’in anayasası birkaç ay önce, 1982 Kasım’ında oylanmıştı ve yüzde 91 küsur oyla kabul etmişti. Mandalina ikram etme şartı olarak otobüste anayasaya hayır diyen adam arasak Erzurumlu yolcular arasında kolay kolay bulamazdık!

Beşir Hoca ile vedalaşmamızdan........

© Karar