PKK’nın silah bırakması elbette tarihi bir olay. Her şey bir kenara, bundan sonra gencecik bedenlerin “gök ekini biçer gibi” toprağa düşmeyecek olmasının kıymetini bilmek lazım.

Öcalan çok okuyan bir insan. İmralı’da çeşitli haber kaynaklarından olayları izlediği belli. Terörün miadını doldurduğunu epey bir zamandır görüyordu. İlk ç özüm süreci de böyle başlamıştı.

Türkiye açısından, neredeyse bütün ülke sathındaki şehitliklere yeni şehit cenazelerinin gitmemesi ve terörle mücadeleye tahsis edilen kaynakların ekonomiye yönlendirilmesi rasyonel bir düşünceydi.

Şartlar uygunlaştığında MİT’in tabii uzun araştırma ve müzakerelerle bir “silah bırakma ve fesih” programı hazırladığı, Dışişleri’nin de bunun diplomatik tarafını tanzim ettiği anlaşılıyor.

Eski öfkeli tavrı bilinen Bahçeli’nin öncülük alması da yolu açacaktı.

Nihayet, PKK silah bırakma ve fesih kararını açıkladı.

PKK’nın açıklaması, silah bırakan bir örgütten beklenecek dikkat ve itina ile değil, militan bir örgütün öfkesiyle yazılmış. Sadece silah bırakıyor, fakat silah kadar keskin ve provokatif bir dille siyaset yürüteceğini gösteriyor.

Silah bırakma açıklamasında, Türkiye’nin varlık senedi ve milyonlarca vatandaş için ‘yüksek milli değer’ niteliğinde olan Lozan Antlaşmasına saldırıyor:

“Partimiz PKK; kaynağını Lozan Antlaşması ve 1924 Anayasasından alan Kürt inkâr ve imha........

© Karar