Başlıktaki söz, küçüklüğümde çok duyduğum, babama ait bir replik. Yaşları birbirine oldukça yakın olan iki ağabeyim kavga ettiğinde babam hemen bu sözü söylerdi. “Yiyin birbirinizi düşman kardeşler.” Ülkede yaşananlar bende ister istemez bu sözü çağrıştırdı.

Zira siyaset sahnesinde en gürültülü oyunlar, çoğu kez birbirine en çok benzeyenlerin tartışmalarından doğar. Dün aynı kürsüde yan yana duranlar, bugün sosyal medyada en ağır sözleri savuruyor. Dün aynı sloganı alkışlayanlar, bugün aynı kelimelerle birbirini suçluyor. Oysa herkes bilir ki bu isimler perde arkasında aynı yönetmenin provasından geçmiş, aynı metinden beslenmiş oyunculardır. Bu yüzden seyirci, ortada gerçek bir ideolojik hesaplaşma değil, tek bir senaryonun farklı sahneleri arasında yaşanan çatışma olduğunu fark edince alaycı bir tebessümden kendini alamaz.

Tarih boyunca en kanlı kavgalar, farklı dünyalar arasında değil, benzerler arasında yaşandı. Roma senatosundaki entrikalar, Osmanlı’daki kardeş boğazlaşmaları, günümüz siyasetindeki parti içi linçler... Hepsinin ortak noktası aynıydı. Çatışmanın farklı fikirler arasında değil, aynı kökten türemiş hizipler arasında olması...

Caesar ile Pompeius, dün aynı masada iktidarı paylaşırken, ertesi gün ordularıyla birbirine girdiler. Caesar’ı öldürenler, düşmanları değil, kendi yakın dostlarıydı. Brutus ve Cassius, aynı sofradan kalkıp hançeri en derine sapladılar. Sonra Caesar’ın intikamı için birleşen Octavianus ile Antonius, kısa sürede birbirine boğaz kesildi. Sonuç hep aynıydı: Roma’nın çöküşü. Demek ki “düşman kardeşler” yalnızca bugünün değil, tarihin de değişmeyen aktörleri.

Bugün içerik farklı olsa da manzara aynı. Yıllardır “dava ahlakı” diye yüksek perdeden nutuk atanların, ilk fırsatta birbirine sokak ağzıyla saldırması gerçeği özetliyor. Ortada ne dava var ne de ahlak... Sadece yüksek perdeden okunmuş bir tiyatro metni, kuliste birbirine çelme takan aktörler ve bu sahneyi ciddiye alması beklenen seyirci var.

Üstelik zaman zaman perde aralanıyor ve........

© Karar