Bir ülkeyi yönetmek yalnızca karar almakla değil, o kararları hangi dille kurduğunuzla da ilgilidir. Son yıllarda bu toplum, alınan kararlardan çok, o kararların nasıl savunulduğundan, yapılan yanlışlardan çok, o yanlışların hangi dille savunuluyor oluşundan yıprandı... İktidarla halk arasındaki mesafe, yasa metinleriyle değil, cümle yapılarıyla büyüdü. Söz, halka doğru değil, halkın üstünden kurulmaya başlandı. Bu ülkenin insanı sadece geçim derdiyle değil, aynı zamanda geçimsiz bir dil, duymayan bir kulakla da mücadele etti. En sade sorular ya cevapsız kaldı ya da en ağır ithamlarla karşılık buldu. Eleştiriler ya göz ardı edildi ya da doğrudan düşmanlık olarak kodlandı…

Muktedirin dili, yalnızca bir yönetim aracı değildir, aynı zamanda halkla kurulan ilişkinin aynasıdır. Fakat o aynanın üzeri uzun zamandır bir buğu ile kaplanmıştı. O aynaya yıllardır bakıyorduk fakat kendimizi göremiyorduk. Orada sadece parlatılmış makamları, sertleşmiş ifadeleri ve suskunluğuyla övünen bir kibri görmeye başlamıştık. Birileri konuşuyor, biz dinliyorduk. Konuşan biz olduğumuzda ise ya susturuluyor ya itibarsızlaştırılıyor ya da kenara yazılıyorduk.

Yazdığım olağan eleştiriler içeren köşe yazılarından sonra çokça e-posta veya mesaj almışımdır ki içeriği genellikle “bu cesareti nasıl bulduğumla” alakalı olmuştur. Düşünün ki en basit tenkitleri dahi büyük bir cürümmüş gibi algılatan bir hegemonya kurulmuştu. Korku, yalnızca susturmuyordu, konuşma hakkını, sıradan bir vatandaşın erişemeyeceği bir ayrıcalığa dönüştürüyordu.

Aslında bu tarih yalnız bugüne ait değil. Osmanlı’da da susturulmanın yolları yalnızca zindandan geçmezdi, sarayın diline uymayan her ses bazen unvanıyla birlikte sessizliğe gömülür, bazen de bir tenzili rütbe fermanıyla uzak bir sancağa sürülürdü. Susturmak yalnızca sözü kesmek değildi, görünürlüğü de silmekti.

Bu yöntemleri bugüne revize etmiş bir iletişim haliyle baş başa kalmıştık - susturmayı meşru........

© Karar