BM kaynaklarına göre 7 Ekim 2023’ten bu yana Gazze’de hayatını kaybedenlerin sayısı 50 bini aştı. Bunların yaklaşık 16 bini çocuk, 10 bini kadın. Yaralı sayısı 90 bine yaklaştı. İsrail’in sistematik olarak hedef aldığı sivil altyapılar arasında hastaneler, okullar, mülteci kampları, pazar yerleri, camiler, kiliseler ve yardım konvoyları da bulunuyor. Gazze’nin yüzde 75’i yaşanamaz hâlde. Dünya Gıda Programı’na göre bölgede kitlesel açlık yaşanıyor. İnsanlar un bulamadığı için hayvan yemini öğütüyor, bazı yerlerde yaprak yiyerek hayatta kalmaya çalışıyor. Temiz suya erişim yok. BM İnsani İşler Koordinasyon Ofisi’nin raporuna göre, 600 binden fazla çocuk travmaya bağlı konuşma kaybı yaşıyor. Gazze’de yaşananlar bir savaş değil; hukukun, insan haklarının ve ahlaki sınırların topluca infazıdır.

Ve dünya, bu infazı izliyor. Daha doğrusu, izliyormuş gibi yapıyor. ABD yeni mühimmat onaylıyor, Avrupa Birliği antisemitizm tartışmasına sığınıyor, Uluslararası Ceza Mahkemesi ise “soykırım” şüphesiyle soruşturma açıyor ama sahada değişen bir şey olmuyor. Kınamalar, bildiriler, aciliyet çağrıları... Hepsi var. Ama hiçbiri gerçek değil. Çünkü sahada hiçbir karşılık bulmuyor.

Fakat asıl utanç, Batı’nın ikiyüzlülüğünde değil. Gerçek utanç, içerideki çelişkilerde. Zirveler yapılıyor, sonuç bildirileri okunuyor, yardım tırları hazırlanıyor. Ama sınırlar kapalı, ordular sessiz, diplomasiler yorgun. Kimi kendi petrol anlaşmalarını korumaya çalışıyor, kimi ticaretin seyrini bozmadan cümle kurmanın yolunu arıyor. Herkes konuşuyor ama kimse durdurmuyor. Dışişleri binalarında kurulan cümlelerin hiçbiri, Gazze’deki bir çocuğun kaderini değiştirmiyor. Bütün açıklamalar, sessizliğin estetik versiyonu gibi kalıyor. Tırnağı sökülmüş bir çocuğa “kardeşlik” kelimesi yetmiyor artık.

Tam da bu suskunluk anında, bir ses yükseliyor. Yalnızca düşmana........

© Karar