Türkiye’de nesiller arasındaki uçurum inanılmaz derecede artmış durumda. İnançtan genel ahlaka, hemen her konuda dün kabullenilemeyecek pek çok durum maalesef normalimiz haline geldi. Bu değişimi sadece dış etkenlere bağlamak büyük yanılgı olur, bizim neslin bu konuda çok büyük vebali var.

Özellikle 80’li 90’lı nesillerin yaptığı büyük hatalar nedeniyle çocuklarımızla aramızdaki uçurum geçmişte hiç olmadığı kadar açılmış durumda. İçinde bulunduğumuz çağın teknolojik seviyesi de bunu katmerleştiriyor.

Burada geçmiş nesiller daha yakındı derken olumlu bir anlamda söylemiyorum. Kastım bir denge tutturamamamız. Şöyle bir geriye dönüp baktığımda bizden önceki nesillerde çocuk sevgisinin içeriğinin çok farklı olduğunu rahatlıkla söyleyebilirim. Bizim nesil ise kantarın topuzunu çocuklar lehine kaçırdı.

Benden büyük ve benimle yaşıt olan nesil daha çocuk olamadan büyümeye zorlanmıştı.

Çocuklar, çoğu kez çocuk olmaktan ziyade ebeveynleri için bir sigorta olarak görülürdü. Nadir sayıda çocuğun keyfince bir hayat sürme şansı olurdu. Erkekler gelecekte evin direği olacak ve büyüklerine bakacak kimselerken, kız çocuklarına ise biraz ayaklandıkları andan itibaren ev hanımı muamelesi yapılır ve yarın evlenip gittiklerinde evinin işini kendisinin göreceği, buna hazırlıklı olması gerektiği telkin edilirdi. Geçmiş nesillerin, şehirde ise daha ilkokul çağından itibaren para kazanmak için irili ufaklı girişimleri, köyde ise mutlaka mal davar gütmüşlüğü vardır.

Yeni nesil ise yıllarca büyükleri tarafından finanse ediliyor.

Bizler çocukluğumuzu gerek sosyal ve gerekse ekonomik şartlar dolayısıyla çok yaşayamazken, şiddet de hayatımızın doğal bir parçası idi. Bazen espri ile söylenen; karakolda........

© Karar