1972 yılında psikolog Walter Mischel tarafından Stanford Üniversitesi’nde yapılmış, oldukça meşhur bir psikoloji araştırması var: Marshmallow Deneyi.

Bu deneyde dört ila altı yaşlarındaki çocuklar birer birer boş bir odaya alınmış.

Her çocuğun önüne bir adet marshmallow (şeker, su ve jelatin karışımının çırpılmasıyla elde edilen bir şekerleme) konulmuş.

Çocuklara isterlerse şekerlemeyi hemen yiyebilecekleri ama eğer on beş dakika beklerlerse ikinci bir şeker ödülü kazanacakları söylenmiş.

Araştırmacılar, beklemeye tahammül edemeyip şekeri hemen ağzına atıveren çocuklarla, arzularını dizginlemeyi başaran çocukların on ve yirmi yıl sonra hayatta gösterdikleri performans farklılıklarını araştırmışlar.

Bekleyebilen çocukların üniversite sınavında ve iş hayatında daha başarılı oldukları, daha düşük obezite oranlarına sahip oldukları, sosyal ilişkilerde ve stresle başa çıkma konusunda daha iyi oldukları tespit edilmiş.

Bilim sürekli bir sorgulama.

Yıllar sonra bu deneyin bazı bulgularının yanlış yorumlandığı ortaya çıktı.

Daha çok çocukla tekrarlanan bir çalışmada, daha fazlası için halihazırda ellerinde olan imkânı erteleyebilen çocukların hayatta daha başarılı oldukları bir kez daha teyit edildi.

Ama bunun sebebi ilk deneyde zannedildiği üzere çocukların “karakteri” değildi!

Asıl belirleyici olan çocukların ailelerinin........

© Karar