Okullarda çocukların cıvıl cıvıl gösterileri, gösteriler bittikten sonra sokaklara taşan neşeli koşturmacaları, bir günlüğüne makam sahiplerinin koltuklarına oturtulmaları vb gerçekten hoş ve güzel şeyler.
Çocukluğumuzda 23 Nisan'da yağmur yağar diye korkardık çünkü yağmur yağarsa o binbir emekle hazırlanılan gösterilerin sergilenmesi riske girerdi.

Bu sene buralarda yağmur da yağmadı çok şükür, çocukların gösterileri rahat rahat sergilenebilmiştir.
Gösteriye hazırlanan iki küçük öğrenci, dün, heyecanlarını paylaştı benimle ama bir görseniz nasıl da güzel anlatıyorlar, o şöyle yapacakmış da bu böyle diyecekmiş de vb, onların o tatlı heyecanı beni çok sevindirdi, nasıl sevindirmesin, kendi çocuklarınızdan bilirsiniz çoğunuz, onlar gülümsediğinde sizlerin de gözlerinizin içi güler, yüzlerindeki o gülümseme hiç kaybolmasın istersiniz.

Fakat sonra, genellikle çocuklar biraz büyümeye başladığında, sanki bir şeyler olur.
Buna 'kuşak çatışması' diyor bazıları, bazıları ise 'gençlik nereye gidiyor' falan.
İşte adına her ne derseniz deyin önemli değil ama bir şeyler oluyor.

O ele avuca sığmayan hareketleriyle, bıcır bıcır sözleriyle anne babasını sevindiren çocuklar, onların sözünü dinlememeye hatta zaman zaman diklenmeye, onları üzmeye başlıyor.

Bu durumun da geniş bir skalası var tabi, bazı anne baba, çocuğunu her istediği anda bakkala gönderemiyor diye üzülüyor, bazısı ise kötü arkadaş ve/ya alışkanlıklardan uzak durması için söylediklerini dinletemediği için falan.

Her birinin kendi içinde çok haklı yönleri de vardır mutlaka ama konuya haklılık haksızlık yönünden değil başka bir yönden........

© Karar