31 Mart seçimleri sonuçları itibariyle uzun zaman referans verilecek bir seçim. Bunun en önemli sebebi de AK Parti’nin kaybetmesi kadar CHP’nin kazanmış olmasında yatıyor.

Öncelikle sandığın sarsıcı, kimileri için ise şok edici sonuçlarının ürettiği bir savrulmaya küçük bir düzeltme yaparak başlamak gerek.

Evet, AK Parti kaybetti. Evet, CHP kazandı. Ama bundan sonra seçimlerin kaderini belirleyecek kadar ölçülebilir ve ciddi bir AK Parti seçmeni CHP’ye oy vermeye başlamadı. Bu çerçevede Türk siyasetine damgasına vuran 40-60 ya da seçim sonuçlarından hareketle 48-52 dengesi ne tersine döndü ne de dramatik şekilde değişti.

Olan, AK Parti’nin ana omurgasını oluşturan sağ muhafazakar seçmenin sandığa gitmemeyi tercih ederek sol/muhalif/CHP seçmeninin göreceli ağırlığını çarpıcı şekilde artırması.

Ancak bu tespit CHP’nin başarısını anlamsızlaştıran, önemsizleştiren ya da küçümsemeyi mümkün kılmıyor. AK Parti seçmeninin sandığa gitmediğinde başına geleceklerden tedirgin olmamasını sağlayan şey öncelikle CHP ile ilgili endişelerin azalması ya da AK Parti’ye ders vermek için CHP’nin gelmesinden endişe etmeyecek kadar AK Parti’ye tepki duyması.

Hangisi daha doğru olursa olsun Cumhuriyet Halk Partisi’nin en az son on yıldır gerçekleştirmeye çalıştığı dönüşüm çabası sonuç verdi.

Bu süreçte en temel faktör AK Parti’nin dönüştürücü gücü. AK Parti iktidar geldiği günden bugüne devlet ve sair aktörlerdeki vesayet odakları ile çok ciddi bir mücadele verdi. Öyle ki hakim güçlerdeki CHP aidiyeti bu gücünü kaybetti.

CHP daha önce muhalefette olsa bile topluma üstten bakma ayrıcalığının, değiştirilemez, değiştirilmesi teklif dahi edilemez mutlak doğrularının geçerliliğini kaybettiğini gördü. Bunun sonunda da eğer gerçekten iktidar olmak istiyorsa bunun yolunun devlet içindeki CHPlilerden değil sadece sandıktan alınacak meşruiyetten geçtiğini farketti.

Burada “neden iktidar olamıyoruz?” ya da “AK Parti nasıl sürekli kazanıyor?” sorularına acemi, yüzeysel, aceleci cevaplar verildi.

AK........

© Karar