Bizim kasımpatı bu yıl uyanmadı. Umutla beklemiştim. Geçtiğimiz birkaç yıl boyunca sektirmeden geri gelmiş bütün saltanatıyla balkona yayılmıştı. Ben onların sürprizlisini severim. Daha gözleri yumuk yumuk, hangi renge duracağı kestirilemezken tahminle seçerim. Bir duygu ve niyet akışı gelir gider aramızda. Doğrudan güneş almayan bir köşeye koyduktan sonra da az suyla sık sık başını okşarım. Açması uzun sürer kasımpatının. Patladıktan sonra da nice vakit iktidarda kalır. Son raddesine vardıktan sonra göç vaktini hissedercesine geri çekilir. O görkemli çiçekler yaprak yaprak büzülür, büzüldükçe birbirlerine tutunur sonra da kış uykusuna yatan canlılar gibi köşesine çekilir. Dalları sıkı ve sağlam olduğundan yağmur, rüzgar tokatlayıp savuramaz. Onu ara ara hatırlayıp köşesinde ziyaret etmek ve birkaç damla suyla gönlünü almak gerekir ki tekrar uyansın. Daldan tohumdan çoğalsın ki evde bahar sönmesin. Bayramı, şenliği, neşeyi güzelliği eve sokağa, göze gönle armağan etsin.

Bize mi küstü yoksa durduğu yerde güneşin kırbaçları boynunu mu vurdu bilinmez eylül başı gibi toprağını yoklayıp hepten katılaşıp sertlemiş dallarını nazikçe kesmeye durunca fark ettim kasımpatımız çoktan başka alemlere göçmüş. Belki de şu günlerde bütün bir familya dayanışmasıyla el ele tutuşup da Sapanca’yı gönendiren kardeşlerinin yanına gitmiştir. Bütün Marmara boyunca kasımpatı yerini ve vaktini bulursa sonbaharı mevsim olmaktan çıkarıp şairin ‘sanat’ dediği olguya armağan eder. Chrysanthemum onların genel adıdır ve dilimize krizantem de evrilmiştir. Lakin........

© Karar