Çocukken kadınların bahar başında güzden sekilere sakladıkları tohum keselerini özenle açışlarını sonra fidanlıkta yetiştirilecek fideler için hazırlanmalarını zevkle izlerdim. Birbirlerine yardımcı olmak için birkaç kadın birlikte girişirdi bu seramoniye. Kimin salatalık kimin kabak kimin patlıcan tohumuna ihtiyacı var belli olur, eksikler tamamlanır, fazlalar bölüşülüp değiştirilirdi. Elmas tüccarlarının pazarda özenle ağızlarını açtıkları keseleri hürmetle tutmalarına benzerdi el hareketleri. Yapılacak işler vardı. Evin yan tarafında hazır edilmiş, gübrelenip çapalanmış, sudan arındırılıp tarazlanmış yumuşak toprağa çalılar, odunlar, sırıklar dikilecek sonra da üzerleri naylonla kapatılacaktı. Yirminci yüzyılın çarpıcı icadı naylon, Amerika- Japonya çatışmasının sonucunda böylesi işe yarayacağını nereden bilsindi? Bahar güneşi gün gün etrafı ısıtıp toprağı buğulandıra buğulandıra yaza doğru yol alırken naylonun altındaki tohumlar yavaş yavaş yeşerir, zayıf, çıplak çenekler patlar sonra da hızla civciv sürüsü gibi yol alıp çoğalırdı. Nisan ortası, Mayıs başı toprağın ısınmasına, mevsimin gevşemesine göre bağ veya bahçedeki bostanlar hazırlanır, çiziler çekilir, doğal gübreler fideler vaktin göğsüne bastırılırdı. İlk kez toprağa gömülen fidelere can suyu vermek elzemdi. Yoksa biberin, domatesin boynu bükülür, bahçenin değil evin sofranın hüznü artardı. Fakat ben…

Ben, ıslak tüylü, güneşin altında yeşilî gümüş ışıklı , teni ince perdeli domates fidelerini gider koklardım. Onların yuvadan henüz uçmamış kuş yavrularına benzeyen tüyümsü dallarına şaşırarak bakardım. Her fideye hürmetim, yakınlığım vardı. Hala fırsat buldukça balkonumdaki saksıya sanat püskülüne........

© Karar