Organize işler filminde bir sahne vardı. Esas oğlan, hiç konuşmayan adama, “Sen niye konuşmuyorsun?” diye soruyor. “Çok konuştum bir faydasını görmedim.” diyor, adam.

“Niye artık gündem yazıları yazmıyorsun?” diye soranlar oluyor. Çok yazdım, bir faydasını görmedim. Görmediğim gibi zarârını gördüm. Her seçim döneminde farklı siyâsî görüşten dostlarımı kaybettim. Rahmetli Mehmet Doğan’a dertlenmiştim vaktiyle. “Demek ki dost değillermiş.” demişti.

Bu yüzden mümkün olduğu kadar iyiliği güzelliği anlatan hikâyeleri kaçırmamaya ve yazmaya çalışıyorum. Tâb ettiğimiz hikmetli değilse yaz yaz nereye kadar? Okuyuculardan gelen yorumlar da buna çok ihtiyâcımız olduğunu gösteriyor. Çünkü yolsuzluk, hırsızlık, arsızlık, vefâsızlık vs. iyilik hevesimizi köreltiyor. Kafamız bulanıyor. Kötülük olarak karşılık vermesek de kabuğumuza çekiliyoruz. Bir tarafın morali bozuk; diğer taraf, aşırı mutlu.

Kemal Sayar, mutluluğun artık tedâvi edilen bir hastalık olduğunu yazmış bir kitabında. Fakat nedense mutlu taraf, karşı tarafı hasta olarak görmeyi tercih ediyor. Asıl meselenin huzur olduğunu bilmiyor. Huzur, iyilik yaparak, iyiliği yayarak elde edilir.

Vaktiyle aşırı mutlu bir hanım tanımıştım. Sabah işe gelince, daha yeni geldiği evine telefon ederek hizmetçisine yüksek sesle tâlimat verirdi. Akşam ne yediğine kadar ortaya anlatırdı. Sevgililer gününde eşine kaç liralık hediye aldığını, nasıl bir törenle verdiğini bilirdik. Her şeyden anlardı(!). Bir iki ay kursa gidince ressam olur, müzisyen olur, yazar olurdu. Muhakkak yüksek sesle konuşur; herkes, onu imrenerek dinlerdi. Böyle kadınları, “İş hayatının Martha Stewartları” olarak adlandırmıştım. Bu hanımın facebook hesâbına bakınca, sevdikleri arasında Martha Stewart’ı görmüştüm. Allah, akıl fikir versin! Martha Stewart gibi bir dolandırıcı, sevilenler listesinde niçin olur ki?

Bir psikiyatrist, bu tiplerin sessizlikten hoşlanmadığını söylüyor.........

© Karar