Gazze’de süregelen soykırım karşısında ülke olarak en çok bizim sesimiz çıkıyormuş. Herkes susarken bizim hükümetimiz gür sesiyle dünyaya hakikatleri haykırıyormuş. Bununla övünmeliymişiz.

Ses çıkarmak derken? Soykırımın hamisi Trump’a mı posta koymuşuz, bu işi bitir diye? Yoksa kendi aramızda yüksek volümde konuşmak mı kastedilen?

Peki, biz kendi kendimize ses çıkarınca ne oldu? Katliamlar önlendi mi? Soykırım durdu mu? Bebekler açlıktan ölmekten kurtuldu mu?

Bir kötülüğü önledik veya önlemeye çalıştık diye değil de o kötülük karşısında “sesimizi çıkardık diye” övünmeyi nasıl hak ediyoruz acaba?

Ses çıkarmakla övünmemizin Gazze’de yaşananları değiştirmeye faydası oldu mu?

Mesele ses çıkarmaksa, iç politika tribünleri dışında yankısı var mı bu sesin?

Tam iki buçuk yıldır 365 kilometrekare büyüklüğünde bir toprağın üzerinde her gün masum insanlar, kadınlar, yaşlılar, çocuklar ölüyor. Hepimiz bunu sadece seyrediyoruz. İngiltere de seyrediyor, Rusya da seyrediyor, Mısır da seyrediyor, Türkiye de seyrediyor. Gerçek bu.

Bunu söylediğinizde “Ne yapalım, elimizden bu kadarı geliyor” cevabını alıyorsunuz.

***

Ses çıkarmak dışında bir şey gelmiyor mu elimizden sahiden?

Mesela limanlarımız ne durumda? Üçüncü ülkeler üzerinden İsrail ile ticaretin sürdürülmesi hiçbir önem taşımıyor........

© Karar