Doğup büyüdüğüm toprakların adıdır Erciyes. Köyüm, yurdum, yuvam… Gözümü açtığımda ilk onun gölgesi düşmüştür üstüme. Yıllar geçti, gölgesi hiç eksilmedi. Gölgesiyle serinledik, rüzgârıyla dinlendik. Çocukluğumun her penceresinden içeri o bakardı. Onunla öğrendim yönümü.

Biz Kâbe’ye de Erciyes’e bakarak yöneliriz. Gönlümüz onunla kıble bulur.

Zirvesi hep karlıdır. Başı hep dumanlı. Her sabah değişir yüzü ama özünden hiç vazgeçmez. Çocukken o zirveyi hep merak ettim. Gökyüzüyle konuşan o sessiz tepeye çıkabilmeyi, bulutlarla diz dize oturabilmeyi hayal ettim. Sonra bir gün çıktım da... İnsan, kendini biraz daha az insan, biraz daha çok sır gibi hissediyor o........

© Karar