Güzel bir kitap ismi “Ten Yükünün Sarhoş Tellalı” (Dergâh Yay.2025). Nihat Hayri Azamat’ın şiir kitabı.

Çağının şairi değil Azamat! Yaşadığı zamanın, mekânın hatta insanların dışında bir hücreye kapanmış; kadim bir dille, tasavvufâne bir bakışla, bugünün çoğu insanına yabancı olan bir terminolojiyle şiir yazmayı sürdürüyor ısrarla. Büyük bir risk bu: Bile isteye çağının dışında durmak, modern yaşama, modern şiire, modern şaire bilinçli biçimde bigâne kalmak!..

Hep derim; modern şiir, kaostan beslenir. Ruhsal bir kaos bu. Mekanikleşen insanın kalabalıklar içindeki yalnızlığı, sıkıntısı, hayatı anlamlandıramaması, yapaylık, kirlenme, iletişimsizlik, tatminsizlik, tedirginlik, güvensizlik, parçalanmışlık, aşksızlık, hız... Önce dile yansıdı kaos; kırık, kesik kesik, kırpık, ters düz edilmiş bir dille dışa vurdu kendini. Sonra müziğe, sonra resme... Her şey, dil de, ses de, resimdeki figürler de ters düz oldu. Bütün, parçalandı. Yekpâre, âhenkli bir dünyada değiliz artık! Yahya Kemal’in yekpâre şiiri ve sesi yok! Üstelik dijital teknolojinin sanatın tüm dallarını sarstığı, hemen her şeyi -insanlar arasındaki münasebetleri bile- sanallaştırdığı bir döneme girdik. Böyle bir dönemde........

© Karar