Kurtuluş Savaşı Önderi, Cumhuriyetimizin kurucusu Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ün 87. ölüm yıldönümünde -10 Kasım Haftasında- daha önce 10 Kasım 2021’de yayımlanmış ve “Türk Devrimi’nin Rota Arayışı/Hangi ‘Üçüncü Yol’” adlı kitabımda da yer verdiğim bir yazımı, güncelliğini ve önceliğini koruyup, sorumluluklarımızı vurguladığını düşündüğüm için hiçbir sözcüğüne dokunmadan yayımlamayı uygun gördüm. Değerlendirmenize sunarım.

10 Kasım “Ağıt Günü” ve Atatürk

Ulusal Bayramlarda, özel günlerdeki kutlama ve anmalar epeydir yapaylaştırılarak, içi boşaltılarak topluma sunuluyor. Genel anlamda da bir kuruluk, tatsızlık, isteksizlik, bıkkınlık kendini duyumsatıyor. Birazı törenlerden, demeçlerden, görsel dünyanın “kahramanları”nın çokça evimize girmesinden kimlik ve kişiliğimize “taciz“inden kaynaklı. Yine de önemli günleri, bayramları kutlama, başta Mustafa Kemal Atatürk olmak üzere tarihi kişilikleri anma geleneği/görevi yok edilemeyecek denli güçlü olarak kendini gösteriyor. Sevgi-saygı seli deryaya ulaşıp, toplumsal silkinişe ve şahlanışa önemli katkı veriyor/verecek diye umuyor ve düşünüyorum.

Bugün Anıtkabir’e yine yüz binler akacak. Yine binler, bulundukları il/ilçelerde saygı-sevgi seli oluşturacaklar. Bu güç geçmişte engellemelerle, yapay nedenlerle sönümlendirme çabalarıyla çok karşılaşmıştır, karşılaşacaktır da. Devleti elinde bulunduran, halkın, Cumhuriyetin ve Devrimlerinin savunusunu yeterince yapamayan/yapmayan, koruyup geliştiremeyen/geliştirmeyen değişik derecede yetkili anlayış “suya sabuna dokunmayan” eylem, söylem, anma ile bu gücü oyalamaya, geçiştirmeye, manipüle etmeye çalışmıştır, çalışacaktır da. – Başı, kıçı ağırdığı için kutlama ya da anmalara gelmeyen, “karın ağrısı” dinmeyen, “yüz yıllık ara”nın düşün ve söylem babalarını hiç saymıyorum, anırmalarını duymuyorum bile. –

Özellikle kentlerin meydanlarını dolduran/dolduracak başta........

© Karadeniz'de sonnokta