Yazın kapısını kapattık ardımızdan.

O hoyrat yaz ışığı ki, gözlerimi kamaştırır, beni saklanacak gölge arayışına sokar.

Saldırgan sıcaklar ki, enerjimi çalar, hareketlerimi ağırlaştırır.

Şimdi hepsi, yerini yumuşacık bir esintiye, sakin ve derin bir ışığa, canım sonbahara bıraktı.

İnsan, doğanın bir parçası değil mi?

Onun değişimi, bizim iç iklimimizi de kaçınılmaz olarak dönüştürüyor.

Yaz, dışadönük bir sevgili gibiydi.

Bizi sürekli sokağa, sahile, kalabalığın ortasına çağırır.

Güler, coşar, anı yaşatır.

Sonbahar ise, sessizce yanına oturan, elini omzuna koyup pencereden yağmuru izlemeye davet eden bir dost gibi.
İçimize, o ıssız ve kişisel bahçemize doğru bir yolculuğa çıkarır bizi.

***

Davranışlarımız da bu çağrıya kulak verir.

Yazın koşturmacası yerine bir yavaşlama, bir........

© İz Gazete