Ancak bu geç tanışma çok yanlış anlaşıldı!
Pandemi bize "evde kal" dedi, biz de "hayır, doğada kalırız" diyerek çadır ve karavanlara hücum ettik.

Ama öyle bir tanıştık ki doğayla, sanki ilk buluşmada "Seni seviyorum" diyen tuhaf sevgili gibiyiz.

"Doğa bize emanet" diyerek yola çıktık, emaneti çöp dağlarına çevirdik.

Kamp ateşi yakmayı öğrenemedik, ormanı yakmayı "yanlışlıkla" başardık.

Bu tatil şekli “çadırını al, istediğin yere kur, tuvalet ihtilacını çadır çevresinde gider, ardında bir çöp yığını bırak” gibi algılandı.
Kamp olgusu doğru bir şekilde yönlendirilmedi.

Buna karşı çıkanlar da sahil bölgelerinde yaşayan zengin züppeler olarak linçleniyor.
Haydi oradan!

Bende şimdi gideyim, İzmir’de evim yok diye kışın Kordonboyu’na çadırımı kurayım, hacetimi çimlerde gidereyim, karşı çıkanlara da pis zenginler deyip yüzerine tüküreyim.
Olur mu?
Olmaz tabii.

***

Çocukluğum ailemle birlikte çadır tatillerinde geçti.

Kuşadası’nda… Bu işler için ayrılmış kampa gider çok da güzel vakit geçirirdik.

O tatilin tadını hiçbir zaman bulamadım,........

© İz Gazete