“Beter olsun!” diyenler “Var, vah! Yazık oldu!” diyenler var!

Özellikle siyaset dünyasında birinin dibe vurduğu nokta ötekinin doruğu olabiliyor. Homo homini lupus vaziyetleri!
Ben ilk kitabı Babıali’ye Son Tren adı altında yayınlanan anılarımda dibe vurduğum anı ayrıntılarıyla anlattım. Aradan tarım yüzyıl geçmiş olsa da her saniyesini hatırlıyorum. Dışardan bakanlar benim ne kadar derinlere düşüp ayağa kalktığımı bile fark etmediler.

Herkesin uçurumlar farklıdır.

Biraz bağlam vereyim. Çünkü bağlam olmayınca anlatı olmuyor, o zaman anlam da olmuyor.

1974-75 yıllarında TRT’de Genel Müdür İsmail Cem’in Televizyon Program Danışmanı olarak bir doruğu yaşamıştım. 33 yaşındaydım. Herkesin her şeyi seyretmeyi görev saydığı o masum yıllarda yaptığım kitap programıyla bayağı şöhret olmuştum. Daha sonra Cem’in çıkarttığı Politika Gazetesi’nin Genel Yayın Yönetmeni Yardımcısı olarak Babıali’ye geçmiştim. Türkiye’nin kreması, yazarları çizerleri sinemacıları dostumdu.

Ancak, Gladyo tasarımlı terör yükselmekteydi. He gün çevremizde yeni cinayetler işleniyordu. Üstelik iki çocuklu bir baba olarak işsiz kalmıştım.

Son çare olarak, doktoramı yaptığım ABD’de bir üniversitede bir yıllık konuk öğretim üyesi olarak iş buldum. Sevindim mi? Hayır, çünkü aklım fikrim........

© İz Gazete