YARGIMI yadırgamadan önce birazcık düşünün lütfen.

Plazadan ozan çıkmaz. Ozan insanın yaratılış malzemesi olan topraktan çıkar. Toprak berekettir. Toprak mevsimlerdir. Toprak ormandır. Toprak bağdır, bahçedir, bostandır. Toprak gökten inen suyu süzerek sunandır. Rüzgâr toprağın üstünde olanı serinletir. Güneş toprakta olanı hem ısıtan hem yakandır. Toprak ağaçtır, onun gölgesinde üzerine oturulandır. Kısacası toprak hayatın bizzat kendisidir.

Toprak üzerine düşen şehit kanları dolasıyla vatandır. Yurttur. Obadır. İldir. Bayındır olunan yerdir. Üstünde yuva kurulan ve evlat balının büyüyüp serpildiği yerdir. Toprak beşiktir, eşiktir. Nöbeti beklenen ve bunları korumak için uğruna can verilendir.

Ozan, insan ile toprağın bir bütün oluşunun canlı dilidir. Haykırışıdır. Nârâsıdır. Asumana salınan feryatların çıkış noktasıdır.

…

OZAN, insan ile toprağın ilişkisini en iyi anlayan ve bunu feryat figan dile getirendir.

Evet, fikasızdır ozan. Sadedir. Nettir. Katışıksızdır. Bu bakımdan toprağın özetidir.

İnsan malumdur ki, topraktan beslenir. Bu sebeple Türkmen kocası Yunus Emre “Bana rahmet yerden yağar” derken Âşık Veysel toprağı “Sâdık yâr” olarak tanımlar.

Ozan bu topraklardan yani örften, gelenekten, töreden, kültürden, medeniyetten, manevi duygulardan beslenir ve besler.

Bu sebeple halkın arasındadır. Sokaktadır. Kıraathanededir. Camidedir. Tekkededir. Pazardadır. Plazalarda yaşamaz, yaşayamaz. Yukarılardan bakmaz. Hayatın içerisinden olaylara bakar ve görür. Bu sebeple de halkın nefesi olur. Gözü olur. Sesi olur.

…

ERCİŞLİ Emrah, Pir Sultan, Karacaoğlan, Köroğlu, Dadaloğlu, Erzurumlu Emrah, Muharrem Ertaş, Neşet Ertaş, Reyhani, Sümmani, Âşık Veysel, Hüzni, Mahzuni, Akarsu, Gevheri, Abdurrahim Karakoç, Sefai, Ahmet Poyrazoğlu, Nurşani, Ali Ekber Çiçek, Kızıltuğ, Feymani, Âşık Şenlik, Daimî, Ferrahi, Özlemi, Âşık Yoksul Derviş, Devran........

© İstiklal