CAMİDE namaz çıkışlarında karşılaşıyordum. Muhabbet ehliydi. O da sona doğru çıkmayı tercih ediyordu. Merdivenleri inmekte biraz zorlandığından koluna girmeyi ihtiyat haline getirmiştim. Birkaç adım ilerideki belediyenin adı yazan banka oturur sağ eliyle işaret eder ve “Gel otur nazarım” diyerek yer gösterirdi. Muhabbet kazanı kaynamaya başlardı. Eğer yanımızda birileri varsa ateşlemeyi geciktirir, havadan sudan bahseder onları gönderdikten sonra muhabbetin peçesini aralardı.

İlk tanıştığımızda adını lütfetmesini istemiştim zira sonunun böylesine derinliklere gideceği çok belliydi. Birkaç kez duymazlıktan gelip geçiştirdi. Bense muhabbet ettiğim kişinin ismini özellikle bilmek isterim. Hitap kolaylığı sağlar. Samimiyeti destekler. İlişkiyi derinleştirir. Yakınlık doğurduğu için güveni tesis eder. Kısacası sohbet için bir nevi mıntıka temizliği anlamına gelir çünkü böylece itimat hasıl olur. İlk fırsatta bu sebeple sorumu yineledim. Bu defa kaçamadı ama kısık bir sesle sadece “Bana Lemyezel Dayı derler imanım” dedi.

Hepsi o kadardı. Ötesini berisini ne ben kurcaladım ne de kendisi fazladan bir cümle ilave etti.

…

İLK defa böyle bir isimle karşılaştım. Belki de ismi bile değildi. İsmim bu dememişti zaten, “Lemyezel Dayı derler” şeklinde geçiştirmişti. Neyse dedim, kendini nasıl rahat hissediyorsa öyle olsun. Dedem yaşındaydı ama dayı eki geldiği için mecburen bu şekilde seslenmeye başladım. Tam kavrayamadığım için akşam eve geçince lügate baktım. “Yok olmaz, zeval bulmaz, bâki, daimî” gibi anlamları vardı. Bir sıfat. Arapça kökenli. Olumsuzluk eki lem ile zeval’in birleşmesinden türetilmiş. Neden bu şekilde çağrıldığına ilişkin net bir fikrim oluşmadı ama bir daha da üzerinde durmadım.

…

GÜN içi muhabbetler kesmediğinde iş yatsı sonrasına kalıyordu. Hafif rüzgâr ile az ötedeki sokak lambasının loş ışığı birleştiğinde zihnimde harika bir ambiyans oluşuyordu. Sık soru soran biri olmama karşın Lemyezel Dayı ile olan bu buluşmalarımızda bundan kaçınıyordum. Zira önüme muhabbet sofrasını ilk açtığı gün ambarının........

© İstiklal