AYDINLIK yüzlü bir anne…

Her anneninin yüzü aydınlıktır elbette ama onunki bir elif miktarı daha öndeydi.

Güneşe doğruydu kalbi.

Sabah herkeslerden evvel kalkıyor evvela kendi kalbini güneşle dolduruyordu.

Aydınlığına aydınlık katıyordu.

Sonra bu ışımışlığı, aydınlığı, berraklığı adını kolay kolay söylemediği daha doğrusu töre gereği söyleyemediği Zihni’sine taşıyordu.

…

NESİBE annenin eli her daim sabahın üzerindeydi.

Şafakla yarışırdı.

Karanlığın aydınlığa dönüşmesini güneşle birlikte yaparlardı.

Hayatı beraber uyandırırlardı.

Ana kuşun ilk ışıklarla yavrularına kainattan kahvaltı için yiyecek taşıması misali o da hemen bu işlere girişirdi.

Sekiz evladından hiçbirini hayatının hiçbir döneminde evden kahvaltı yaptırmadan göndermemişti.

…

ÇALIŞKANDI.

Tembelliğe prim verenlerden olmadı hiç.

Hayata aktif katılarak yapılması gereken neyse onu eksiksiz yaptı.

Durmadı ve yılmadı.

Her daim ayakta kalmayı önemsedi.

…

SOFRASI yerde olan gönlü gani cömertlerdendi. Misafirin bulunmadığı, sofralarına diz çökmediği bir gün yoktu.

Bereketle sarmalanmışlardı. Rabbimizin kendilerine ihsan ettiği nimetleri diğer kullar ile paylaşmak eşi ve kendisi için........

© İstiklal