GÖZLERİNİ kırpıştırarak konuşuyordu. Kemal Tahir'in metinlerinde rastladığımız bir "Köse kâtip” vardı. Tıpkı onu andırıyordu. Çenesinde dikkat edilse sayılabilecek kadar sayıda kıl vardı ancak. Gözleri içine çekilmiş gibiydi. Alnında uzun ve kıvrımlı çizgiler bir damar kalınlığındaydı. Teni güneşten yanıp kavrulmuştu. Dudakları kavlamış gibi duruyordu. Ellerine biraz daha alıcı gözle baktığımda teni rengine dönmüş tırnaklarıyla nasırları dikkatimi çekmişti.

Toprakla çalışanı tanırım. Bağ, bahçe ve bostan görmüş eller her nerede olursa olsun ben buradayım der. Bizim pamuk parmaklarımıza hiç benzemez. Bir nevi hayatın hafızasını taşır içinde. Babamın ellerini hatırlattığı için hüzünlendiğimden söylediklerine evvela kulak kabartamadım. Ama muhabbetin derin olduğu da her halinden belliydi. Daha fazla bigâne kalamadım tabi.

…

ÇİFTÇİLİK yapmış. Ömrü toprakla haşır neşir olarak geçmiş. Tahminimde yanılmamıştım.

Topraktan bahsediyordu ama bu kadar detaylı ve yine bu kadar heyecanlı olarak toprakla ilgili ne anlatılabileceğini merak ettim. İşin ilginç yanı çevre başına toplanan gençler belki de toprakla hiç yakından temas etmemişlerdi.

Peki, bu kadar merakla dinlemelerinin sebebi neydi? Aklıma takılan ana soru bu olmuştu.

“Normal bir toprak şu bileşenlerden oluşur çocuklar” diyerek bir tarif yaptı. Buna göre toprak yüzde elli katı kısımdan oluşurmuş. Bunun yüzde beşi organik maddeler diğer yüzde kırk beşi inorganik maddelermiş. Geriye kalan yüzde ellinin yirmi beşlik oranı havadan diğer diğer yirmi beşlik kısmı ise sudan........

© İstiklal