KIRKBEŞ sene evveldi.

Haşarılığımız üstümüzde, dur durak bilmiyoruz. Küçükçekmece Cennet mahallesinde bir caminin üstünde devran sürüyoruz. Vakit namazları için aşağıya indiğimde gördüğüm mütemadiyen erken gelip sürekli Kur’an okuyan Boşnak bir amca vardı. Nadiren konuşan biriydi. Bosna tipi dikişsiz bere hiç başından eksik olmuyordu. Ortasındaki iplikse her zaman dikkatimi çekiyordu nedense.

Öğrenciler olarak erken indiğimizde “Haydin bakalım yavrularım” diyerek hepimizi ayağa kaldırıyor ve cemaat camiye gelmeden evvel bir nevi mıntıka temizliği yaptırıyordu. Hepimiz eğilip gördüğümüz şeyleri alıp cebimize koyuyor namaz çıkışı çöpe atıyorduk.

Sürekli hatim yapan ve bizimle pek konuşmayan bu Boşnak amca cami avlusunda tesbih satan beli bükülmüş dede ile konuşmaya ise hiç doymuyordu. Sessizce yaklaşıp birkaç kez yancılık yapmaya çalışmıştım ama sohbetten bir şey anlamamıştım doğrusu.

…

TESBİHÇİ Dede ketum değildi. Dilbazdı. Muhabbeti seviyordu. Bu sebeple başı hiç eksik olmazdı. Ticareti zayıf olsa da sohbeti bol ve hararetliydi. Nice sonra hemşerim olduğunu öğrendiğim dede ile giderek yakınlaştık. Defalarca evine götürmüş yemek yedirmişti. Torunlarından kalan üst baş desteği de olmuştu. Onlara göre eski olsa da bana göre gıcır gıcırdı. Dolayısıyla onları giyip kursa döndüğümde yaşadığım hissiyatı asla unutamam.

…

ETRAFINDA sözüne itibar eden ağırlığı gençlerden oluşan bir muhabbet halkası vardı. Cami bahçesinde beli bükülmüş sıradan bir esnaf gibi duran bu dede evde kırmızı bir post üzerinde oturuyordu. Kimse sözünü kesmiyordu. Gereksiz soru soran yoktu. Dikkati dağıtacak hiçbir eylem söz konusu olmuyordu. Hatta oturuşlarını bile uzun süre........

© İstiklal