MÜMKÜN MÜDÜR denilirse elbette mümkündür ama kolay olmadığı da aşikâr…

Varlıklı ailelere doğmadık çoğumuz. Babalarımız helalinden kazanmayı ve kanaat üzere yaşamayı prensip edinmişlerdi. Annelerimizin bu mütevazı hayatta elbette inkâr edilemez katkıları vardı. Mevcut olanla yetinme ve bunu mümkün olduğunca tasarrufu da esas alarak bir yaşama düzeni tesis ederlerdi. Azdı imkanları ama daha çoğunu elde etmek için azgınlık göstermezlerdi. Gayret ederlerdi, çalışmaktan geri durmazlardı, imkanlarını geliştirmek için çabalarlardı ama yalana, yanlışa tevessül etmezlerdi. Haksız kazancı bırakın kapıdan içeriye almayı akıllarına bile getirmeyi ayıp sayarlardı. Hatırları sorulduğunda “Bugünümüze şükür ne uzak ne kısaldık ama kimseye de muhtaç olmadık, kendi yağımızda kavrulduk” derlerdi. Sözlerinde bir mütevazılık ve yetinme ahlakı vardı.

…

DEDELERİMİZ, babalarımız kibirsiz liderlerimizdi. Üstünlük heveslerine kapılmazlardı. Temel meseleleri çoluk çocuğu kimseye muhtaç etmemekti. Ahlaki prensiplerle çalışmak ve yine bu ilkelere göre paylaşımı esas alarak yaşamaktı hedefleri. Yoksuldular ama misafir kabul etmeyecek kadar yoksunluk içine henüz düşmemişlerdi. Azını üleşemeyenlerin çoğunu da paylaşamayacaklarını müdriktiler.

Ninelerimiz ve annelerimiz mesela. Görünmeyen diğer kibirsiz liderlerimiz onlardı. Kanaatkarlıkları, azı bereketlendiren gönülleri, konu komşuya akşam tabak çıkarma yücelikleri olmasa kim bilir dedelerimiz ve babalarımız liderliklerinde noksan olacaklardı.

…

DEVRAN değişti. Elimiz bollaştı. Kazançlarımız çeşitlendi. Yetişen çocuklarımızın eli ekmek tuttu. Kimi sanatta ve zanaatta kimi tahsil ile bir yerlere geldiler. Araba sahibi olabildiler, konutlar aldılar. Daha iyi semtlerde yaşadılar. Annelerimizin çeşmeden su çekme zahmetlerini, derelerde tokaç ile çamaşır yıkamalarını, tarlada ve harmanda kan ter içinde kalsa da erlerine yardım etmelerini ya hiç görmediler ya da unuttular.

…

KİBİR ailelere bulaştı. Eşler........

© İstiklal