“HER insan biraz ölüdür” der Edip Cansever, haklıdır.

Toprağa sırladığımız halde gömemediğimiz, yasını tutamadığımız, usulünce uğurlayamadığımız her duygu ve kişiyle biz de biraz ölürüz.

Yavaş yavaş…

Dışarıdan bakıldığında fizik bedenimiz elbette görülür. Gezdirir kendini. Yer, içer.

Eğlenir de yeri geldiğinde ama bir yanı hep ölüdür.

Ne vakit sevinecek olsa diğer yanı gelip tutar kolundan. Çeker aşağılara.

Ne zaman azıcık coşku hissetmeye meyletse öteki taraf gelir çöreklenir patlamamış bir kurşun gibi yüreğine…

Bir miktar geçmişten umutlansa, azıcık gelecek için ümit beslese balta girmemiş ormanlara tüm haşinliği ile dalan deli bir balta gibi gelir ve dalını, budağını hunharca keser.

Üflediği her balonu patlamış çıkan bir çocuktan farksız olur. Nefes var ama balon şişmez.

Gündüzler karanlık olur, gecelerse sun’i ışıkların aydınlattığı nursuz, fersiz katran rengine gömülür.

Yazar haklı, evet. Her insan biraz ölüdür ama içindeki olumsuz duyguları öldüremeyenler sanki daha fazla ölüdür.

…

ZARAR gördüğümüz kişilere menfi elbiseler giydiririz.

Ölçü alanı, dikeni, provasını yapanıysa yine bizden başkası........

© İstiklal