İYİLİK hayatın özü, özeti ve öznesidir.

Varlıklar buna göre konumlandırılmışlardır. Güneş bizlerin yaşaması için vardır. Rüzgâr bizim için eser. Yağmur bize rahmetin damlaları olarak gelir. Toprak yine Rabbimizin kendisine verdiği vazifenin bir gereği olarak buna bereketli ürünlerle cevap verir.

Kısacası içine gönderildiğimiz dünya, bize iyilik etmek ve hayatımızı kolaylaştırmak üzere yaratılmıştır.

Kötülük ise arızidir. Sonradan bizlerin kötücül anlayış ve düşünceleriyle oluşmuştur.

…

İYİLİK esasen önden gider. Yolu açıktır. Hızlıca erişir.

Ne var ki, hırslarımız ve dar anlayışımız neticesinde kapıldığımız menfi anaforun etkisiyle kendi elimizle kötülüğü iyiliğin önüne geçiriyoruz. Geniş olan yolunu daraltıyoruz. Hatta kapatıyoruz.

Sonrasındaysa gelsin stresler, kaygılar, korkular, ümitsizlik girdabı ve güvenlik açıkları…

Ölümler olur, zulümler baş gösterir, gönlümüz rehin alınır, aklımız düşman his kuvvetleri tarafından muhasara edilir. İyilik bir ambülans gibi canımızı nardan korumak için ardımızdan yetişmek ister. Müdahale ederek bizi yeniden manevi sağlığımıza kavuşturmayı diler.

Heyhat! O da ne? Ambülansa da yol vermeyiz. Kulaklarımızda siren sesleri olsa da bizler kötülüğün kolları arasında marazi zevk alışlarımıza devam ederiz. Ölen biz değilsek sorun yoktur.

…

İYİLİĞE yol vermek, nezakete yol vermektir. Dayanışmayı esas almaktır. Empatiyi hatırlamaktır. Mutluluğa kapı aralayarak huzurun basamaklarından gönlün esenliğine yükselmektir.

İyilik, karşılık umulmadan yapılan insaniyetin gereği olan bir yardım anlamına geldiğinden tüm bunları içine alan ana bir şemsiye gibidir.

…

İYİLİK sadece bir hislenme değildir. Sırf duygulanım........

© İstiklal