ÇOCUKLUK zıbınından yeni kurtulmuştum. Haşarılığım ise tam gaz devam ediyordu. İki vakitte sessiz durmayı dedemden talim etmiştim. Gerisi serbestti. Hafif pala sayılabilecek bıyığının altından gülümser bir nevi gizli onay verirdi. Ama iki durumda bu serbestiyet geçersizdi. O antlaşmaya uyardım.

Biri; misafirin ve büyüklerin konuşmalarının kemal-i dikkatle dinlenmesi ve sözünün asla hiçbir sebeple kesilmemesiydi. 

İkincisi ise minareden imam efendimin okuduğu Ezan-ı Muhammedî sırasında yaramazlık yapmamaktı. Bu iki husus dedem merhum için çok belirleyiciydi.

…

KÖY odası bir nevi eğitim merkeziydi. Uzun kış geceleri okunup dinlenilen kitaplar kalplere muhabbet olarak salınıma başlıyordu. Yol ve yöntem olarak tarif edebileceğimiz ‘Edep erkân’ ise kişinin cemiyet hayatında nasıl var olacağının temellerini atmasını kolaylaştırıyordu. Yazılı olmayan bu ‘Edep erkân’ kişinin süsüydü ama aynı zamanda rütbesini de belirliyordu. Bu rütbe elbette kola veya omuza yerleştirilen askerlik mertebeleri değildi. İnsanlık haysiyetinin görünmeyen ancak yakîn mertebesinde hissedilen manevi rütbesiydi.

Kişi tarladan geliyordu. Üstü başı toz toprak içerisindeydi. Ama zihni açık, kalbi berraktı. İmanı kaviydi. Şirkten arınmıştı. Teslimiyeti ise bu sebeple tamdı. Riyadan uzaktılar. Gösterişe tenezzül etmezlerdi. Gereksiz övgüden de abartılmış yergiden de beriydiler. Yorgundular evet ama bu bedeni olduğundan uykuyla izale edilebiliyordu. 

…

MİSAFİRİMİZ yanında yeğenini getirmişti. Şehirde büyüdüğü ve bu tür cemiyetler içinde bulunmadığı her halinden belliydi. Müthiş bir özgüvene sahipti. Küçük büyük demeden herkesin sözünü rahatlıkla bölüp ahkam kesebiliyor ama hiç özür dileme ihtiyacı duymuyordu. 

Misafirimizin misafiri olan bu genç her konuda fikir sahibiydi. Bu, gün görmüş umur sürmüş insanların hayata şahitliklerinin hangi seviyede olduğunu bilmiyordu. Belki de bu kavram üzerinde........

© İstiklal