Değerli Okurlarım,

Biz bazen öyle cümleler kuruyoruz ki, kendimizi de fark etmeden sınırlandırıyoruz aslında: “Dünya küçük…” “Yine aynı şey oldu…” “Hep aynı insanlarla karşılaşıyorum…”

Sanki dünya küçülmüş de bizi içine sığdırmaya çalışıyor gibi düşünüyoruz. Ama işin aslı ne biliyor musun? Dünya küçülmedi sevgili kardeşim. Biz aynı yerde dolaşmaktan büyüyemedik!

Şimdi burada kendimize dürüst olalım; bulunduğumuz mekânın çapı kaç metre?

Aynı yollar, aynı yüzler, aynı tempolar, aynı hayatlar…

Ayağın nereye gidiyorsa zihnin de oraya gidiyor.

Zihin aynı yolu ezberleyince, hayat da aynı filmi tekrar tekrar oynatıyor bize.

Ama bunun adı kader değil. Bunun adı alışkanlık ve alışkanlık dediğin şey bazen en büyük hapishanedir.

Sevgili okurlarım,

Hep diyoruz ya, “Niye hep aynı hatayı yapıyorum?” “Niye mutlu olamıyorum?” “Niye bir türlü........

© İstiklal