Bazı acılar vardır, coğrafyanın sınırlarını aşar; onları anlamak için aynı dili konuşmaya gerek yoktur. Gazze’de bugün yaşanan, işte o acılardan biridir.

Yıkılmış evlerin molozları arasında oyuncak arayan bir çocuğun bakışları, dünyanın en sert liderlerinden daha gür bir çağrı yapar: “Beni duyun.”

Ama ne yazık ki, devletlerin kulakları sağır, dilleri dilsiz, elleri bağlı…

Katliamın ve soykırımın karşısında, devletlerin soğuk diplomasi cümleleri, insana dair olan her şeyin yitip gittiğini hatırlatıyor.

Filistin, Gazze, haritada küçük bir toprak parçası olabilir; ama vicdanın haritasında dünyanın merkezidir.

Filistin sorunu, 1947’de BM’nin 181 no’lu kararıyla başlayan bir paylaşım savaşı değil, Batı’nın Ortadoğu’daki hegemonya arayışının oluşturduğu bir insanlık krizidir.

Bu yüzden, devletlerin bu duyarsızlığı, sadece politik çıkarlarla açıklanamaz.

Enerji, silah ticareti ve bölgesel ittifaklar, insanî değerlerin önüne geçiyor. Uluslararası hukuk, güçlü olanın kaleminden yazılıyor.

Medya, acıyı gündemden düşürmek için yeni “manşet krizler” üretiyor; halkın dikkat süresi kısalıyor.

Küresel kapitalizm, insan hayatını........

© İstiklal