Ne sendromuydu? Bugünlerde bir şeylerin ismini hatırlarken bir zorlanma yaşıyorum. Yorgunluğun verdiği bir durum ama bu fiziki bir yorgunluk değil. Sağlıksız çalışma hayatımızın bizde derin izlerle bıraktığı bir yara. Boom. İşte buldum tükenmişlik sendromu. Tükeniyoruz. Damla damla. En büyük komiklikte bunun farkında olmamamız. Tükenmişlik sendromu değil konumuz sevgili okuyucu, bu zengin hastalığı deyip hemen hayıflanma. Sadece konuma girmek için uygun bir yol diye düşünmüştüm.

Paul Lafargue duymuş muydunuz? Onun çok sevdiğim bir kavramı var: Tembellik Hakkı. Mükemmel bir tanım değil mi sizce de. Hepimizin ardından koşmayı arzulamamız gereken bir hak. He işte Lafurgue Tembellik Hakkı adlı eserinde, kapitalist düzenin dayattığı aşırı
çalışmayı eleştirerek insanların hayatlarını sadece üretmek için harcamalarının büyük bir hata olduğunu savunur. Ona göre, sanayi devrimiyle birlikte çalışma saatleri ve iş yükü giderek artmış, bu da insanların hem fiziksel hem de zihinsel olarak yıpranmasına neden olmuştur. Kanka Lafargue’nin haklı olduğunu düşündüğüm bir tespiti daha var: Toplumun çalışmayı kutsal bir değer haline getirdiğini, ancak bunun aslında büyük bir yanılgı olduğunu dile getirir. Ona göre insanlar sürekli çalışarak sadece patronların ve sermaye sahiplerinin zenginleşmesine hizmet etmekte, kendi hayatlarını ise ikinci plana atmaktadır

Bunun sebebi ne olabilir? Kesin biri çalışmıştır zaten. Hah, buldum. Protestan ahlakı ve kapitalizm. İkisi de hayatımızı ele geçiren görünmez ipler gibi. Bugünlerde insanlar neden bu kadar çalışıyor, neden hiç durmadan koşturuyor, neden hep daha fazlasını istiyor? Bunun cevabı bir yerlerde yazılmış, ama kimse dönüp bakmıyor. Oysa Weber yıllar önce anlatmıştı: Çalışmak ibadet gibi görülmeliymiş, zenginlik erdemmiş, ama harcamak günah. Yani özetle, çalış çalış çalış. Birikim yap ama keyfini cennette sür. Sonra? Sonrası yok, çünkü hep daha fazlası isteniyor.

Komik olan ne biliyor musun?........

© İstiklal