Bazıları hayatın 60 yaşında başladığını söyler. Diğerleri ise 50'de ama 40'ta başladığına inanmayı tercih edenlerin sayısı çok daha fazla.

Bunlar zamanın ağırlığını omuzlarında hissedenleri rahatlatmak için tasarlanmış kültürel merhemler gibi tekrarlanan ifadelerdir mi?

Yoksa bu sözlerde bir gerçeklik payı var mı?

Yoksa gerçekle en çıplak haliyle yüzleşmememiz için söylenen iyi niyetli yanılsamalar mı?

İnsanoğlu varoluşunu oluşturan acılar karşısında her zaman teselli arayışında olmuştur. Hayatın her aşaması umutla doludur. Önce büyüme beklentisi sonra başarı arayışı daha sonra istikrar arzusu ve sonra enerji azalmaya başladığında yeniden başlama özlemi. Zorla değil zorunluluktan yolunu kaybettiğini fark eden birinin yürüyüşünü haklı çıkarmak için başka bir kestirme yol bulmaya çalışması gibi. Ancak zaman aldığını geri vermez. İşte orta yaş krizi denilen şeyin ruhu da tam olarak burada yatar. Tüm çabalarımıza rağmen hayatın vadettiklerini bize sunmadığının farkına varmak uzun zamandır beklenen tatminin geçici olduğu kanıtlanmış, ulaşılan hedefler beklenenden daha hızlı solmuş ve hayaller ah hayaller! hiçbir zaman gerçekliğin üzerindeki örtülerden daha fazlası olmamış olabilir.

Bugün bu ana bir sapma olarak değil, berraklığa açılan bir pencere olarak bakmamızı öneriyorum. Orta yaş patolojik anlamda bir kriz değildir. Aksine ender rastlanan bir durumdur. İnsanoğlunun belki de ilk kez dünyayı hayal kırıklığına uğramış gözlerle gördüğü andır ve bu büyünün kaybı ne kadar acı verici olursa olsun daha otantik bir şeyin başlangıcı olabilir.

Evet gençlik geçti. Geçmiş yılların........

© İstiklal