1-Dünya geçici bir konaklama yeridir, burası ebedi konaklama yeri değildir.

Şöyle bir düşün. Kimler geldi, kimler geçti? Yakın geçmişe bak, anlarsın. Deden, nenen anan, baban, akrabaların, arkadaşların, mahalledeki, çevrendeki zengin-fakir, yaşlı-genç herkes, eceli dolduğunda bir bir gidiyor. Uzak geçmişe bak, farkedersin. Nice nice sultan, padişah, Devlet adamı, başbakan, cumhurbaşkanı, koca koca zenginler, sanayiciler, garibanlar, şairler ve herkes sırası geldiğinde çekip de gitmiş. Bu açık gerçek ki sen de gideceksin, etrafındaki herkes, Dünya’daki tüm canlılar ölüp de gidecek.

Ne diyor Yunus Emre dinleyelim:

Sular hep aktı geçti.
Kurudu vakti geçti.
Nice han, nice sultan.
Tahtı bıraktı geçti
Dünya bir penceredir.
Her gelen baktı geçti.

Konu bu kadar açık ve durum bu kadar net.

2- "Dünya mutluluk yeri değil, mutluluğa hazırlanma yeridir."

Dünyada mutluluklar geçicidir. Mutluluklar gider, giden her güzellik gibi hüzün bırakır. Mutluluğun bir örneğidir burada bize sunulan. Gerçek ve kalıcı mutluluk burada ve bu fani âlemde mümkün değildir. Ancak kalıcı ve sonsuz mutluluğa burada hazırlanmak mümkündür. Bu bilinçle Dünyada gerçek ve kalıcı mutluluk aramak akıl kârı değildir.

3- "Dünya seni bırakmadan sen Dünyayı bırak."

Bilinen bir gerçektir ki, hayatın gençlik devresinde hayat capcanlı ve zevklidir. Gençlik bittikten sonra orta yaşlarda da devam eder bu zevk ve güzellik. Ancak yaşlılıkta iş değişir. Yaşlılıkta Dünya insanı bırakır. İnsan kendisini terkedilmiş gibi hisseder. Bu terkedilmiş hissi içindeyken, insanın önünde ahiretten başka seçenek kalmaz. Artık, mecburi istikamette son hızla ilerleyiş başlamıştır. Eskiden zaman geçmek bilmez iken, zaman son hızla akar-gider. Bu gerçekler ışığında akıllı insana düşen şudur; "Dünya seni bırakmadan sen Dünyayı bırak. Gençliğinden itibaren Dinin emirlerine uy." Günü geldiğinde seni bırakacak ve terkedecek birine sonsuz bir sevgiyle bağlanmak akıl kârı değildir.

4- "Dünyaya dünya kadar, Ahirete ahiret kadar değer ver."

Dünyanın değeri bellidir. Değeri azdır. Çünkü elde,........

© İstiklal