I

Kitaplar aşkı eksik tarif ediyorlar gibime geliyor. Çünkü aşk, yaşamaktır… Onun için adı yoktur. Bir ad aramaya kalkarsanız kargaşa ortaya çıkar, hatta herkes kendine göre bir ad takmaya çalışır. Onun adı artık aşk değil, başka bir şeydir. Kitapların da yapmak istediği bu. Belki kendilerine göre haklı nedenleri vardır. Aşkı arayanların kitaplara yazdıkları “aşk”a bir ad bulmak, onu kör, topal, sağır yapmak. Hatta bu böyledir. Gerçekten bize göre de aşk kör, topal, sağır ve dilsizdir. Ancak, her ne kadar bu tanımların doğruluk payeleri bizce malumsa da aşkta pişmanlık bulunmadığını, iyilik ve kötülükte, sevgide ve kinde, yüceltme ve alçaltmada mertebesi olmayan, bağlanmanın, hatta bağlılığın davranışlara ayarlanması söz konusu olmayan bir mertebedir ve bunun adıdır AŞK. Yapmacıksızdır. İçtendir. Kişiliklidir ve dobra dobradır. Üstelik aşk, minneti hiç mi hiç kabul etmez.

Varolmanın adıdır aşk.

Kimi, niçin, neden, neyine göre sevdiğini, âşık olduğunu, muhabbet beslediğini, tutulduğunu izah etmeye, açıklamaya girişmek, aşkın tarifine giremez. Böyle olduğu için bunun adı aşk değildir diyoruz. Yaşamak ve sevmek tarif istemez. Öyle bir kişidir ki aşık, ölümü ve hayatı aynı anda ister, aynı oranda sever, kabullenir, bağlanır. Aşk da şefkat gibi varolmanın bir cüz’ü ve mertebesidir. Sevgi, muhabbet, iştiyak, istek, arzu, haz, tad, acı, keder, psikonevrotik tüm standart ve standartdışı eylemlerden daha keskin, daha kendinden geçirici, daha yakıcıdır. Onun için diyorum kitaplar aşkı tarif ederken, hep eksik tarif ederler. Aşk, yaşamın ta kendisidir demiyorlar. Yaratılış sırrına bakılsa, yaratılış sırrının bu varlığın mihenk taşı olduğu görülecektir.

Aşk, birinin diğerine vasıl olması demek, onda faniliğin sırrına ermek ve........

© İnsaniyet