Neden sevdiğimize sevdiğimizi söylemekte geç kalırız?

Sevdiğimizi söylemeyiz veya söyleyemeyiz.

Oysa dünyanın en güzel, en tatlı, en paha biçilmez inci mercan tanelerini andıran sözcükleridir “seni seviyorum” kelimeleri.

Söylemeye gerek mi duymayız?

Neden bunu bizden duymasından mahrum bırakırız?

Kalabalıklar arasında yalnızlaşan bizler sevdiklerimizi ve özellikle sevgiliyi “seviyorum” kelimesinden yoksun bırakarak yalnızlaştırırız. Sevgiliyi hep kendi içimizde hapsederiz. Kelimeleri zihnimizde, beynimizde hapsettiğimiz gibi sevgiliye duyduğumuz sevmek duygusunu içimize gömeriz. Kafesine kapatılan bir kuşa benzetirim ben bu durumumuzu. Kuşu kafesine kapatıp oradan günlerce çıkartmadığınız sürece kanatları zayıf ve güçsüz kalacaktır. Uzun zaman sonra kafes açıldığında kendisini dışarıya atacak sağa sola yalpa yaparak etrafa çarpacak, konduğu ve tutunduğu yerden bir süreliğine etrafına şaşkın bakışlar gönderecektir. Kanatlarını yeni keşfediyormuşçasına olduğu yerde uçmadan kanatlarını çırpacaktır.

İçimize kilitlediğimiz, duygu kafesimize hapsettiğimiz sevgili de tıpkı bu kuş gibidir. Sevmek duygusunu hissetmediği sürece kanat çırpmasını öğrenemeyecek, kuşun kafesteki halini andıracak bize karşı hep temkinli olacaktır. Uzun bir süre sonra hiç duymadığı, hissetmediği o duyguyu duyup hissettiğinde ise şaşkınlaşacak ve duygu karışıklığı içerisinde bir süre kafesteki kuşun sersemliğini yaşayacaktır. Belki de kendi içerisine, kendi dünyasına çekilip, pusacaktır.

Oysa biliriz ki sevmek dünyanın en çok haz veren bir duygusudur. Kelimeyi söylemek, sevgilinin ve sevdiklerimizin kulağına fısıldamak bile bizlere mutluluğun en uç noktasını gösterir.

“Seni seviyorum” diyebilmeyi neden esirgeriz sevgiliden?

Sevmek duygusunun sahiciliğine ulaşamamak mı bizi sevgiliye karşı sevmek kelimesini söyleyememeyi gerektirir?

Bu duyguyu hissettirememek, sevgiliye sevdiğimizi söyleyememek…

Sevmenin özünü tam olarak kavrayamadığımızdan mı sevgiliden esirgeriz sevmek hissini hissettirmeyi?

Oysa bizler sevgilinin bakışlarında buluruz kendimizi. Bakışlarındaki derinlikte kaybolur, bir sırlar alemine akar gibi akarız gözlerindeki sırlı........

© Hürses