Toprağın yüzüdür, parlayan Güneş’in selamını alan. Alemi sarsan düğümü taşır gözlerinde, mağara yoldaşlığına endam eder, kendinin celladı olmaya seçilmiş oysa, ışığın çiğliğinde hoyrat, çıplak görünür giydirilmemiş olduğundan.

Kayıp dili, henüz yazılmamış. Mazi bu, kırık kemiklerinin üzerinde çiçek tozları, çağlar esirgemiş, sessizce bırakılmış, göz yaşı ile kaplanmış koyu mateme.

Biz onu böyle bilmezdik, tarih büsbütün kararıyor, riya değil. Kaydı korkak kalemler alıyor. Onların elinde yaşıyor ve ölüyoruz her gün, silinen ya da hiç arşivlenmemiş neler var insanlığın tarihinde.........

© Hürses