Aşktan öteydi dostluğumuz. Kimi geceler sadece sesini duymak için arardım. Onu kıskanmakla onu koruduğumu sanıyordum. Sanki ona her şey yasaktı. Ne zaman onunla bir yere gitsem, kimsenin onunla ilgilenmesini istemiyordum. Yıllardır tanıdığı arkadaşlarıyla bile konuşmasına tahammül edemez olmuştum. Oysa hata yapıyordum ve bunu bilemiyordum. Böyle davranmakla yanıldım çünkü ben onu yıllardır ne kadar çok sevsem de, onun beni, istediğim şekilde sevmesini sağlayamamıştım. Ne kadar çok sevilsem, ne kadar çok bana ait olsa yine de doymuyor, her şeyiyle benim olmasını istiyordum. Sevgimle onu sıkmaya başlamıştım. İlk önceleri hoşuna gidiyordu sahip çıkılmaktan, korunup kollanmaktan ama zamanla sıkıldı bu kadar yakından izlenmekten. Ben ona yakınlaştıkça o benden kaçmaya başladı.

Para kazanmaya başladıkça ona hediyeler almaya başladım. Artık öyle bir boyuta gelmiştik ki, beni arayıp arkadaşları ile birlikte dışarı çıkmak istediğini söylüyor bense bunun gerekli olmadığını, havanın soğuk olduğunu söyleyip gitmesine izin vermiyordum. Gitmiş olsa bile, çok şımardığını, o arkadaşlarının güvenilir olmadığını söyleyerek kalbini kırıyordum. Birkaç saat aradan sonra kendi hatamı anlıyor, kendimi affettirmem için yine ona hediyeler gönderiyordum. Böylece bana kırgınlığının sona erip beni daha çok seveceğini sanıyordum. Beni arayıp görüşmek istediğinde bile çoğu kez ona kızmış olduğumdan dolayı bir bahane bulup gitmiyor, güya onu kıskandırmaya çalışıyordum. Gitmediğim geceler yine ona pahalı hediyeler gönderiyordum. Gittiğim geceler ise birlikte olduğu insanları eleştiriyor, hep hata yaptığını söylüyordum. Artık kiminle görüşüp kiminle görüşmeyeceğine ben karar veriyordum. Bütün erkek arkadaşlarını ona yasaklıyordum.

Bir akşam........

© Hürses